Het is weer die tijd van het jaar waarin goede voornemens in de lucht hangen. Misschien ben je er niet bewust mee bezig, maar het geroezemoes eromheen brengt je ongetwijfeld even tot nadenken. December is dé maand van reflectie, waarin we terugblikken op het afgelopen jaar. Wat was leuk en wat kon beter?

Ondanks dat je best weet hoe iets moet, loop je ook nog vaak in een valkuil. Zo ook ik. Het aanleren van nieuwe dingen gaat nu eenmaal met vallen en opstaan. Tijdens mijn coachingsopleiding leerde ik niet alleen anderen coachen, maar werd ik zelf ook gecoacht. Dat staat bekend als bijvangst, een aspect dat vaak onverwachte inzichten met zich meebrengt.

Coaching begint vaak vanuit twee verschillende invalshoeken, met werkgerelateerde uitdagingen aan de ene kant en persoonlijke groei aan de andere kant. Op het werk willen we mogelijk carrièrestappen zetten, terwijl we in ons persoonlijke leven streven naar meer geluk. Echter hebben beide meer gemeen dan we denken en de grenzen tussen beide vervagen vaak.

Het woord 'coach' roept soms terughoudendheid op, met alle negatieve verhalen over de explosieve groei van coaches de afgelopen jaren. Iedereen kan zichzelf coach noemen, wat riskant kan zijn zonder degelijke achtergrond. En negatieve berichtgeving blijft hangen, maar laten we niet vergeten wat coaching werkelijk inhoudt en hoeveel goed het kan doen.